به نقل از «تسنیم»

لیلی عاج: شمایل درست قهرمان را هنوز نتوانستیم خلق کنیم/ سرهنگ ثریا کی اکران می شود؟ + فیلم

تاریخ انتشار: ۲۳ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۱۸۸۶۹

لیلی عاج کارگردان فیلم سینمایی سرهنگ ثریا گفت: در سینمای ما یک ضعف جدی درباره قهرمان سازی وجود دارد و هنوز نتوانستیم شمایل یک قهرمان را خلق کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرگزاری تسنیم، سومین و آخرین روز از جشنواره فیلم حوا در سینما فرهنگ دنبال شد. دو فیلم سینمایی بدون قرار قبلی و سرهنگ ثریا نقد و بررسی و نشست نیز برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «بدون قرار قبلی» با حضور محمود بابایی تهیه‌کننده و سام بهشتی منتقد سینما در سینما فرهنگ با اجرای میثم کریمی برگزار شد.

محمود بابایی در این نشست گفت: ما نمی‌توانیم فیلم‌هایی که درباره زن و خانواده در این سال‌ها ساخته شده و از قضا خوب هم بوده‌اند را نادیده بگیریم. اینکه همه فیلم‌ها بفروشد، باعث خوشحالی است. هرکسی به بهانه هر فیلمی به سینما می‌رود جای خوشحالی دارد، اما آنچه در جریان اصلی سینما مد شده پرداختن به قصه‌های تلخ و سیاه است که فراوانی این جنس فیلم‌ها زیاد شده و مردم هم استقبال می‌کنند.

 

محور: سریال‌های دهه 60 و 70 روایت‌های درستی از زنان داشت/ برای شبکه نمایش خانگی سریال زنانه می‌سازم

وی افزود: من باید به خودمان نهیب بزنیم چون این ما هستیم که می‌توانیم سلیقه مردم را با فیلم‌ها به سمتی خاص ببریم وقتی ما مدام فیلم‌های تلخ می‌سازیم مردم هم به تماشای همان‌ها می‌نشینند. قصه‌هایی هستند که ایرانی هستند و مال خودمان هستند و در این قصه‌ها ریشه های خانواده و زن تنیده شده و هویت ایرانی دارند. برخی فیلم‌های ما چنین هستند و اتفاقا خوب فروش کرده‌اند. من بعد از قرار قبلی فیلم دیگری به نام «بعد از رفتن» تهیه کردم که در آن هم موضوع خانواده مطرح بود در این فیلم همه خانواده از پس خود برمی‌آمدند اما بدون جنگ و خونریزی البته این فیلم در فجر چندان قدر ندید.

سام بهشتی منتقد فیلم، در این جلسه گفت: «بدون قرار قبلی» برای من یک فیلم شخصی بود. من خیلی امام رضایی هستم و برای اولین بار بخشی از حرم را در این فیلم می‌بینیم که کمتر در فیلم‌ها دیده شده است. فیلم در لایه‌های پنهان مهربانی امام رضا را نشان می‌دهد. به نظرم بهروز شعیبی یکی از فیلم‌های مهم خود را ساخته که یک پختگی در فیلمش به چشم می‌خورد، بازی خانم آهنگرانی هم خوب بود.

وی ادامه داد: ما با قهرمانی مواجه هستیم که سیر و سلوکی معنوی را آغاز می‌کند و فیلم در ستایش خانواده است. احساس می‌کنم «بدون قرار قبلی» و «بعد از رفتن» به گونه‌ای در امتداد هم هستند و هر دو در جهت ستایش خانواده.

بهشتی توضیح داد: به دلیل ساختاری که در سینمای ما وجود دارد، نمی‌توانیم مشقت‌های زنان را آنچنان که وجود دارد به تصویر بکشیم با این حال کارهایی صورت گرفته است.

نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج نیز در سومین روز جشنواره حوا برگزار شد.

لیلی عاج در این جلسه گفت: جشنواره‌های موضوعی وقتی نوپا هستند دو آفت دارند یکی تداوم و دیگری تاثیر. این جشنواره در نفس خود زیباست ولی اگر تداوم نداشته باشد مثل کبریتی در باد فراموش می‌شود. تاثیر این جشنواره در میان سینماگران هم مهم است و باید از الان به فکر این موضوع باشیم. مثلاً حتی الان که جشنواره فیلم فجر به چهل و اندی دوره خود رسیده باز هم مشکلاتی دارد اما به نظرم باید منتظر ماند تا ببینیم این جشنواره به کجا می‌رسد.

عاج با اشاره به فیلم «سرهنگ ثریا» مطرح کرد: در سینمای ما درباره قهرمان‌سازی یک ضعف جدی وجود دارد، در این سال‌ها شمایل یک قهرمان را نتوانستیم خلق کنیم به طوری که نمی‌توانیم بگوییم یک قهرمان با مشخصات ایرانی- اسلامی در فیلم‌ها وجود داشته است و به سختی کاراکتر این چنینی را به یاد می‌آوریم. با این حال وقتی به طوبی در «زیر پوست شهر» فکر می‌کنم تلاش یک زن را برای یک خانواده می‌بینم. قهرمان سازی واقعا کار دشواری است اینکه چه باید کرد و چه نسخه‌ای پیچید را واقعا نمی‌دانم چون خلق و خو و حال و هوای هرکسی واقعا مهم است و من در جایگاهی نیستم که پیشنهادی داشته باشم تا بدانیم چه فیلمی چگونه باید ساخته شود.

جلیل شعبانی تهیه‌کننده این فیلم هم توضیح داد: تصورم این است که ما در سینما مخاطب شناسی دقیقی نداریم. به نظرم مدیریت کلان فرهنگی باید برای ذائقه‌های مختلف فیلم تولید کند. ما مخاطبانی داریم که شناسایی و جذب سینما نشده و برایشان فیلم هم تولید نشده است آنها هیچوقت با سینما آشتی نخواهند کرد مگر برای آنها فیلم تولید کنیم.

شعبانی مطرح کرد: به نظرم باید مخاطب را جذب کنیم و در این سفره غذاهای متنوع بگذاریم که مخاطبان خود را پیدا کند. سینمای ما به فیلم‌های تفریحی نیاز دارد ولی ما به ژانرهای دیگر هم نیاز داریم. چه بسا که فیلم‌های دفاع مقدسی هم مورد اقبال مخاطبان قرار می‌گیرد. اینکه فیلم‌هایی در ژانرهای مختلف بسازیم به نفع سینماست. فیلمسازی در حوزه خانواده می‌تواند به این موضوع کمک کند و بخشی از مخاطبان به سینماها بیایند.

«حوا» با «در آغوش درخت» افتتاح می‌شود

 سرهنگ ثریا کی اکران می شود؟  

لیلی عاج در بخش دیگری از این نشست گفت: خانم صامتی بی‌نهایت با ما همدل بود البته من خوش شانس بودم که یک تهیه‌کننده درجه یک هم در کنارم داشتم. ضمن اینکه یک گروه همدل سینمایی در پشت دوربین داشتم که مدیریت این گروه بدون یک تهیه‌کننده درجه یک ممکن نبود. اکنون برنامه داریم به زودی تئاتری روی صحنه ببریم.‌ تلاش می‌کنیم ببینیم برای جشنواره تئاتر فجر چه می‌‌توانیم اجرا کنیم.

شعبانی هم درباره اکران «سرهنگ ثریا» بیان کرد: در نظر داریم فیلم را ابتدای پاییز اکران کنیم که امیدوارم این اتفاق رخ دهد البته نوبت اکران گرفتن برای چنین فیلم‌هایی واقعا سخت است.

شگفتی فیلمساز هندی از تعداد فیلمسازان زن ایرانی

بخش دیگری از برنامه های روز سوم جشنواره حوا اختصاص به برگزاری نشست مهمانان بین‌المللی جشنواره داشت. 

بیجو کومار تهیه‌کننده و کارگردان از کشور هند در این جلسه گفت: من خیلی با سینمای ایران، فیلم‌های ایران و فضای داستان‌های ایران آشنا هستم. از زمان دانشجویی فیلم‌های ایرانی را دنبال می‌کردم و با فیلمسازانی مثل مجید مجیدی، عباس کیارستمی و دیگر فیلمسازان ایرانی آشنا هستم و همیشه محتوای فیلم‌های ایرانی برایم الهام‌بخش بود تا این مسیر را آغاز کنم. تاکنون سه بار به تهران آمدم؛ یک بار عضو هیات داوران جشنواره فجر بودم و یک بار با فیلم خودم در فجر شرکت کردم و می‌دانم صنعت سینما در ایران چگونه است و با محتوای فیلم‌های ایرانی آشنا هستم.

وی افزود: من از هند می‌آیم؛ جایی که یکی از مهدهای فیلمسازی است و سالانه در آن 3000 فیلم ساخته می‌شود نه تنها در هند بلکه در جاهای دیگر فیلم‌ها خیلی محتوای والایی ندارند حتی ممکن است فیلم‌ها ضد زن باشند و به نظرم این جشنواره برای این روزهای ما لازم است.

روز دوم جشنواره حوا / پذیرایی از مهمانان خارجی در فرهنگ تا بازدید موزه + فیلم

هنوز در هند به اندازه ایران فیلمساز زن نداریم

کومار مطرح کرد:  وقتی داشتیم لیستی از فیلمسازان زن ایرانی جمع می‌کردیم آنچه برای ما جالب بود این بود که چیزی بالای پنجاه فیلمساز زن مطرح ایرانی در این فهرست جا داشتند چیزی که هنوز در هند چندان وجود ندارد. می‌توانم بگویم ما آرتیست زن در اکثر کشورها داریم اما نقش اینگونه جشنواره‌ها این است که بستری برای تبادل دیدگاه‌های زنانه ایجاد می‌کنند که خودش می‌تواند به محتوای فیلم‌های این چنینی کمک کند و زنان از نقاط مختلف دنیا می‌توانند با هم تبادل نظر کنند و محتواهای خود را به اشتراک بگذارند.

ها وان فون تهیه‌کننده و کارگردان که با فیلم «پدرم و مادرم» در جشنواره فیلم حوا حضور دارد، در بخش دیگری از این جلسه گفت: فیلمی که با خود به این جشنواره آورده‌ام درباره رابطه زنان در خانواده و اجتماع و واکاوی نقش آنها در این دو اجتماع است. من با این مفهوم آشنا هستم چون در این 20 سال همیشه فیلم‌هایم محتوایی مرتبط با زنان و خانواده داشته، ضمن اینکه همسرم فیلم‌نامه‌نویس است و به من کمک کرده است.

وی مطرح کرد: در این 20 سال در جشنواره‌های مختلف شرکت کرده‌ام اما برای اولین بار است که در جشنواره‌ای با این شعار که «پای خانواده می‌ایستیم» حضور پیدا کرده‌ام. موقعی که مشغول ساخت همین فیلم بودم تجارب آموختنی خوبی از نقش زن در خانواده برایم داشت که به نظرم خیلی مهم است.

این کارگردان توضیح داد: این روزها متاسفانه معمولاً نقش زن‌ها به صورت غیرمنصفانه انعکاس داده می‌شود و ما به عنوان فیلمساز باید آن را به‌درستی ارایه بدهیم. فیلم من درباره پدر و مادری است که دور از شهر زندگی می‌کنند اما برای نگهداری نوه خود به شهر می‌آیند تا تعادل از دست رفته خانواده را مجددا احیا کنند. سعی من این بود که بتوانم روابط بین یک خانواده چینی را به کسانی که آشنایی با چین ندارند، نشان بدهم.

لو شی‌ فون مستندساز چینی که با مستند «لی»‌ در جشنواره حوا حضور دارد هم گفت: من مستندساز هستم. معتقدم در هر کشوری خانم‌ها مهمترین بخش آن جامعه هستند. مستند من درباره یک شخصیت خانم قدرتمند است که از شریک زندگی خود جدا می‌شود اما سعی می‌کند از بچه‌های خود نگهداری کند. آنچه من دوست دارم این است که در فیلمم به مخاطبان هیچ ایده‌ای القا نکنم و آن را با هر نظری که دارند نگاه کنند و نظرات خود را به من منتقل کنند. 

اکنون و با پایان این جشنواره همه منتظر برگزاری اختتامیه این رویداد هستند تا برگزیدگان جشنواره حوا معرفی شوند. رویدادی که امشب جمعه 23 تیرماه در تالار وحدت برگزار میشود. 

انتهای پیام/

حواحوا

منبع: تسنیم

کلیدواژه: نخستین جشنواره بین المللی فیلم حوا جشنواره فیلم حوا منافقین جشنواره های سینمایی مستند سینمای ایران سینما فیلم اخبار هند جشنواره فیلم حوا منافقین جشنواره های سینمایی مستند سینمای ایران سینما فیلم اخبار هند بدون قرار قبلی فیلم های ایران فیلم سینمایی جلسه گفت جشنواره حوا سرهنگ ثریا تهیه کننده سینمای ما آشنا هستم لیلی عاج فیلم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۱۸۸۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(ویدئو) ماجرای خدمتی که عباس کیارستمی در دهه ۷۰ به سینمای ایران کرد چه بود؟

فریدون جیرانی در آخرین گفت‌وگوی ویدئویی خود در «اعتمادآنلاین» روبروی ابوالحسن داوودی، کارگردان و تهیه‌کننده و فرهاد توحیدی، فیلمنامه‌نویس نشست و درباره شرایط روز سینمای ایران سخن گفتند.

در بخشی از این گفتگو فریدون جیرانی به سینمای عباس کیارستمی و تاثیر آن در دهه ۷۰ شمسی پرداخته است و با مهمانان به بررسی آن شرایط و دوره‌های پس از آن پرداخته‌اند.

به گزارش اعتمادآنلاین، در ادامه این بخش صحبت‌های جیرانی و ابوالحسن داوودی را می‌خوانید و می‌بینید:

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

در تحلیل دولتمردان فرهنگی دهه ۷۰ خیلی از عناصر که ممکن است به تعبیر الان مزاحم به نظر بیایند، کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود

*تفکر عباس کیارستمی با خانه دوست کجاست و کلوزآپ باعث شد روشنفکری تمام دنیا متوجه این‌جور سینما شوند و تاثیر جهانی گذاشت.

داوودی: و امر مهمی که داشت اینکه در تحلیل خیلی از دولتمردان فرهنگی آن زمان خیلی از این عناصر که ممکن است به تعبیر الان عناصر مزاحم به نظر بیایند، آن زمان کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود. یعنی یک جوری چهره جمهوری اسلامی را در دنیا یک چهره جذاب‌تر و قابل قبول‌تری نشان می‌داد.

در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود

*چهره را خیلی عوض کرد.

داوودی: اشکال بزرگی که در روش و سیستمی که به نظر می‌آید حاکمیت بعد از این جریان در پیش گرفت، [این است که]به نظرم حاکمیت را بیشتر تبدیل کرد به یک حاکمیت ترسیده که برای اینکه از شرایط پیشگیری کند درخت را از بن برید. یعنی سعی کرد درخت را به‌نوعی از ریشه دربیاورد یا خشک کند، نفت بریزد که ریشه‌اش هم خشک شود؛ و این توجه را نداشت که همه این عناصر حتی منتقدترین‌شان، حتی کسانی که به نظر اوج اپوزیسیون جریان حاکمیت می‌آیند، نهایتاً در این سیستم پیچیده فرهنگی و ارتباطی که در دنیا هست می‌توانند منافعی را هم برای دولت بیاورند. به‌خصوص در حوزه فرهنگ. در حوزه سیاست اگر این را ببینید سیاست برخورد‌های خیلی سلبی و تند و تیز را ممکن است جواب بدهد، اما در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود. شمشیر دولبه‌ای که بعد از یک مدتی بیشترین خسارت را برای خود آن شمشیرزن به وجود می‌آورد. این چیزی بود که دوستان تحلیل نکرده بودند.

جشنواره فجر به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد/ قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

در واقع شاید مهم‌ترین مساله‌ای که وجود داشت این بود که در این دوره دوستان کاملاً بدون هرگونه تحلیلی بر اساس شرایط مدرن امروز سینما و جامعه رفتاری را پیشه کردند که از همین الان می‌بینیم خسارت‌هایش چگونه اتفاق افتاد. مثلاً جشنواره فجر تقریباً جزو دولتی‌ترین جشنواره‌های دنیا محسوب می‌شود. به خاطر مناسبتش، ویترینش، به خاطر اینکه سال‌های سال همه درگیرش بوده‌ایم. اینکه جشنواره فجر همواره زیر سایه سالگرد انقلاب حرکت کرده و تبدیل به ویترینش شده، با همه لطمه‌هایی که زده، اما باعث شده خود این جامعه در دورانی تبدیل به یک چهره ملی و سبب ارتباط بین این دو هم بشود؛

یعنی بین حاکمیت و مردم و به‌خصوص بخش فرهنگی و سینمایی. الان تصویر جشنواره فجر را نگاه کنید. جشنواره فجر واقعاً به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد که یک نهاد و جریان حکومتی برگزار می‌کند تا چهره‌ای که هم اهالی سینما و هم مردم آن را پذیرفته بودند که این شرایط به دلیل وضعیتی که داریم بهترین شکلی است که می‌تواند الان برگزار شود. اشکالاتش را هم پذیرفته بودند، اما الان اتفاقی که از سال گذشته به شکل عمده و آشکار شروع شد، تاثیرش را همین امسال چقدر در سطحی شدن و از دست دادن کیفیت گذاشته است. از دست دادن هویت به‌خصوص حتی بخشی که مربوط به حاکمیت بود.

یعنی این به نظرم خسارتش بسیار عمده‌تر از چیزی است که جشنواره فجر برای مردم داشت و دوستان این را در تحلیل خودشان متوجه نشدند که هر کدام از این اتفاقات، از این شمشیر از رو بستن‌هایی که در واقع نفی کردن یک طیفی که فکر کنند چرا برویم دنبال اینکه آقای جیرانی چه چیزی می‌خواهد بسازد. اصلاً آقای جیرانی چرا باید فیلم بسازد. وقتی این تفکر غالب می‌شود و این می‌شود که قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

سینمای ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد به این دلیل که نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند

این تفکر خسارتش قبل از هر چیز به خودشان برمی‌گردد. به این دلیل که سیستمی که در تحلیل شما و فرهاد هم بود، رشد کردن سینمایی ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد. چون سینمای پروپاگاندا به دلیل اینکه نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و پل‌هایی را که مخاطب خودش نیاز دارد با درک و سلیقه خودش کشف کند و واردش شود، نمی‌تواند آن‌ها را بسازد؛ بنابراین روزبه‌روز چه دولت بخواهد چه نخواهد، گران‌تر و غیرقابل ساخت‌تر می‌شود و به جایی می‌رسد که دیگر سینما، حتی سینمای پروپاگاندا، امکانش از دست دولت و نهاد‌های سازنده هم خارج می‌شود. چون این‌ها مخاطب ندارند.

در تولیدات سال قبل، تعداد محدود محصولاتی که بنیاد فارابی به عنوان مهم‌ترین بنیاد تقویت‌کننده سینما که به این دلیل شکل گرفته بود... به این دلیل که حمایت کند یکسری محصولات ساخته شود تا رابط بین فرهنگ ایدئولوژیک و حاکمیتی و مردم باشد...، اما عملاً به چه سرنوشتی دچار شده؟

محصولات امسال هیچ شانسی در ارتباط با مخاطب ندارند/ کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید جواب نمی‌دهد

سال گذشته و امسال تقریباً ۲۰ محصول داشتیم که از این تعداد تماماً در اختیار نهاد‌های مختلف بوده و سرمایه‌هایی که بیشتر سرمایه‌های دولتی بوده‌اند و شاید به جز یکی دوتا- که احتمال دارد بر اساس آن چیزی که دیده‌اند باشد، من هیچ کدام از محصولات امسال را ندیده‌ام-، اما کسانی که دیده‌اند به جز یکی دو مورد بقیه‌شان هیچ‌گونه شانسی برای اینکه کمترین اقبالی را بتوانند در ارتباط با مخاطب و مخاطب عام به وجود بیاورند [نداشتند]نه یک گروه خاص، گروه انتخاب‌شده که پول بدهند.

کسانی که تصمیمات فرهنگی می‌گیرند با شرایط و کسانی روبه‌رو می‌شویم که همان مثال معروف را به یادمان می‌آورند که بر سر شاخ نشسته‌اند و بن می‌برند و متوجه نیستند که این رفتار خشن، سلبی و تحریک‌کننده که پیش گرفته‌اند، فرار به جلویی که می‌بینیم که روزبه‌روز بیشتر می‌شود، این لجبازی از طرف تمام تصمیم‌گیران نسبت به اینکه همین است که هست، این سیاست حتی وقتی به جایی می‌رسد که دیدیم بعد از جشنواره فجر وقتی این میزان مهجوریت را مشاهده کردند، به جای اینکه این را تحلیل کنند، روزنامه معروفی که بیشتر از همه نسبت به این داستان واکنش دارد، عنوان می‌کند چه خوب شد که پای همه این عناصر را از سینما قطع کردید و ما همین را می‌خواستیم.

این کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید، به نظر می‌آید اولین چیزی است که ممکن است به ذهن هر آدم عامی بیاید که برای اینکه با یک مساله و بحران حاد روبه‌رو شود، چیزی که فکر می‌کند می‌تواند عامل بحران باشد از اول سرش را قطع کند. این فرهنگ جواب نمی‌دهد. این در سینما جواب نمی‌دهد. اتفاقی که شاید افتاده و دوستان کاملاً ندیده گرفته‌اند تغییر ماهیت جریانات و نوع ارتباطات فرهنگی است که سینما جزو عمده‌ترین‌شان است.

در بین محصولاتی که تولید می‌شود که حتی مربوط به سینمای زیرزمینی هم نیست؛ همین فیلم آقای صناعی‌ها فیلمی است که خیلی مشخص و قانونی پروانه ساخت گرفته و با همه اصول و نظارت‌های دوستان ساخته شده، اما چرا تبدیل می‌شود به یک جریانی که مثل لیف خرما نمی‌دانند چه‌کارش کنند. فیلمی که همه مراحل قانونی را طی کرده و بر آن اساس ساخته شده.

اگر بخواهیم به تعبیر همان اواسط دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نگاه کنیم، این فیلم باید از جانب مردم و حاکمیت افتخار سینمای ایران باشد. ممکن است حاکمیت نسبت به آن نقد هم داشته باشد هیچ ایرادی ندارد می‌تواند نقدش را داشته باشد، اما از یک طرف به عنوان یک تصویری [که جامعه آزاد را نشان می‌دهد]، جامعه‌ای که در آن امکان حرف زدن و ابراز سلیقه‌های مختلف وجود دارد، بیش از هر چیزی آن فیلم می‌تواند به حاکمیت و جریان بین‌المللی کمک کند. ۴۰ سال است که با پوست و گوشت و استخوان و تورم این را تجربه می‌کنیم که هیچ جور از این شرایط جهانی جدا نیست.